எழுத்தாளர்: கதிரவன் காளிதாஸ்
கிராமத்தின் ஓரத்தில், ஒரு மூங்கில் காடு. அதன் நடுவே, மூங்கிலுடன் பேசும் ஒரு பெண். அவள் பெயர் வேங்கை. அவளுக்கு மூங்கில் என்றால் தனிப் பிரியம். சின்ன வயதிலிருந்தே மூங்கிலுடன் விளையாடி வளர்ந்தவள்.
மூங்கிலின் ஒவ்வொரு பகுதியும் அவளுக்குப் புதையல். தண்டை வெட்டி, குழாயாக மாற்றி, தோட்டத்திற்கு நீர் பாய்ச்சுவாள். இலைகளை வைத்து, தீ மூட்டி சமைப்பாள். வேர்களை கொண்டு, வீட்டுக்குள் நல்ல வாசனை வீசுவதற்குப் பயன்படுத்துவாள். மூங்கிலின் துணையோடுதான் அவள் வாழ்க்கை.
வேங்கை மூங்கிலால் பல்வேறு கைவினைப் பொருட்களை உருவாக்கி,
கிராமத்திற்கு வருமானம் ஈட்டித் தருவாள். மூங்கிலைப் பற்றிய பல கதைகள் தெரிந்திருக்கும். அவள் அவற்றை கிராமத்து குழந்தைகளுக்கு சொல்லி, மூங்கிலின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துவாள். வேங்கை மூங்கில் காட்டை பாதுகாக்க, பல முயற்சிகள் மேற்கொள்வாள். மற்றவர்களையும் இதில் ஈடுபடுத்தி, ஒரு இயக்கத்தைத் தொடங்குவாள்.
ஒரு நாள், கிராமத்தில் பெரும் வறட்சி. நிலங்கள் விரிசல் விட்டன. கிணறுகள் வறண்டு போயின. ஆனால், மூங்கில் காடு மட்டும் பசுமையாக இருந்தது. வேங்கை, தன் மூங்கில் அறிவைப் பயன்படுத்தி, ஒரு பெரிய நீர் தேக்கத்தை உருவாக்கினாள். மூங்கில்களைப் பயன்படுத்தி, மழைநீரைச் சேகரித்து, கிராம மக்களுக்குக் கொடுத்தாள்.
வறட்சி தீர்ந்த பின், கிராம மக்கள் வேங்கையை தேவியாகப் பாராட்டினர். ஆனால், அவள் மென்மையாக, ‘இது மூங்கிலின் அருள்’ என்றாள். அன்றிலிருந்து, மூங்கில் அவளுக்கு இன்னும் பெருமைக்குரியதாகிப் போனது.
முற்றும்.
