எழுதியவர்: ஜா. ஜெரால்டு ஆன்டோ ஜான்
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைப்பு: ஒரு நாள் மரணித்த கர்ப்பிணியோடு!
வெள்ளிக்கிழமை மாலை 6 மணிக்கு, சூரியன் அஸ்தமித்து, நகரம் மஞ்சள் ஒளியில் மூழ்கியிருந்தது. சென்னையின் ஒரு புறநகர் பகுதியில் வசிக்கும் கிருஷ்ணா தனது அலுவலகப் பணியை முடித்து வீடு திரும்பி கொண்டிருந்தார். சாலையின் இருபுறமும் நீண்ட மரங்கள், அவற்றின் இடையே வளைந்த சாலை, இடையிடையே பறக்கும் சின்னச் சின்ன காற்று – எல்லாம் ஒரு சுகமான மாலைநேரத்தை உருவாக்கியிருந்தது.
ஆனால் அந்த மாலையில் கிருஷ்ணாவின் மனம் குழப்பமடைந்தது. அவர் குடும்பத்திற்கு புதிதாக நுழைந்ததோ, கொஞ்சம் சந்தோஷம், கொஞ்சம் கவலை கலந்ததோ என்ற உணர்வு அவரை சூழ்ந்தது. அவரது மனைவி லலிதா, ஆறுமாதம் கர்ப்பிணி. அவர்கள் முதன்முதலாக பெற்றெடுக்கப்போகும் குழந்தைக்கு அவர் எல்லா எதிர்பார்ப்புகளும் வைத்திருந்தார்.
அன்றைய தினம் அவரது வாழ்க்கையை மாறவைத்தது. வீட்டிற்குத் திரும்பும் வழியில், வளைந்த சாலையின் அருகே ஒரு இளம் பெண் படுத்திருந்தார். அவர் கர்ப்பிணி என்பதும், மிகவும் காயமடைந்து, துயரத்தில் வாடுவதை கிருஷ்ணா காண முடிந்தது.
“அம்மா!” என்று குரலிட்டுக் குதித்தார் கிருஷ்ணா. அவர் அருகில் சென்று, “நீங்கள் எப்படி இங்கே? என்ன நடந்தது?” என்று கேட்டார். அந்தப் பெண் மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்து, “நான்… ஒரு நாள் மரணித்தேன்,” என்று சொன்னார்.
கிருஷ்ணா அதிர்ந்து போனார். “அது எப்படி சாத்தியம்?”
அந்தப் பெண் தனது கதை சொல்லத் தொடங்கினார்.
மரணத்திலிருந்து தொடங்கிய வாழ்க்கை
தனது பெயர் ரமேஷ்வரி, வயது 28. இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு, அவர் தனது கணவருடன் ஒருநாள் பயணத்திற்கு சென்றிருந்தார். அவர்கள் பயணித்த கார் ஒரு திடீர் விபத்தில் சிக்கியது. அவ்விடத்திலேயே அவர் இறந்துவிட்டார் என அனைவரும் நினைத்தனர். அவரது உடலை பிரதேச அரசு மரண சான்றிதழுடன் உறவினர்களிடம் ஒப்படைத்தது.
ஆனால் அதிர்ச்சியாக, மருத்துவமனையில் அவருக்கு பிளவு ஏற்பட்ட சுவாசம் மீண்டும் இயங்கத் தொடங்கியது. அவர் உயிருடன் இருப்பதை சில மணி நேரங்களில் கண்டறிந்தனர், ஆனால் அவர் முழுமையாக உடல் ஆரோக்கியமில்லாமல் இருந்தார். மரணத்தின் நிழலில் இருந்து மீண்டு வந்ததால், அவர் மனதிற்கு தீவிரமாக பாதிக்கப்பட்டிருந்தார்.
குழந்தை கருவில் இருந்ததால், அது அவரது உயிரைச் சிறிது நேரத்துக்கு காத்துக்கொண்டது. ஆனால் மீண்டு வந்த பிறகு, அவரது கணவர் மற்றும் குடும்பம் அவரை அசிங்கமாக பார்த்தது. “நீ மரணம் கண்டவளே! உனது கருவும் நமது வரலாறும் முடிவடைந்தது,” என்றனர்.
இதைச் சொல்லும்போது, ரமேஷ்வரியின் கண்களில் நீர்த்துளிகள் பெருகின.
மனிதரின் குரூர முகம்
“அவர்களின் வார்த்தைகள் என்னை உடைத்தது. நான் பிறந்தது வாழ்க்கைக்காக; ஆனால் என்னைச் சுற்றியிருந்தவர்கள் என்னை மரணம் பார்த்தவளாகவே கண்டு நிம்மதியின்றி அனுப்பிவிட்டனர்,” என்றார் ரமேஷ்வரி.
விதவையின் அணியில்லாத வேடத்தில், சமூகத்தின் குற்றச்சாட்டுகளோடு, கர்ப்பிணியான ரமேஷ்வரி தன் வாழ்க்கையைத் தொடர முயற்சி செய்தார். ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும் சமூகத்தின் பார்வைகள், “அவள் உயிர் மீண்டு வந்த மரணப் பெண்,” என்ற குற்றச்சாட்டுகள், ரமேஷ்வரியை மரணத்துக்கு இன்னுமொரு முறை அழைத்துச் செல்லத் துடித்தன.
கிருஷ்ணாவின் முடிவு
கிருஷ்ணா அதைக் கேட்டவுடன் அதிர்ச்சி அடைந்தார். “நீங்கள் என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?”
“இந்த குழந்தை பிறந்த பிறகு என்னைக் கொன்று விடுவேன். இதுவே எனக்கு சமரசமான முடிவு,” என்றார் ரமேஷ்வரி.
கிருஷ்ணா அதனை காது கொடுக்கவில்லை. “உங்களுக்காக சமூகத்தை விட்டுச் செல்வது தீர்வு இல்லை. உங்களை மாற்ற வேண்டும். உங்களுடைய குழந்தைக்கு வாழ வழி கொடுப்பதே உங்கள் வாழ்க்கையின் சாப்தம்.
மறுதிறப்பு
அந்த ஒரு நாள் ரமேஷ்வரியின் வாழ்வை மாற்றியது. கிருஷ்ணா அவரது மருத்துவ உதவிகளை ஏற்பாடு செய்தார், மனநல ஆலோசகரை சந்திக்க வழி காட்டினார். சில மாதங்களில், அவர் தன்னம்பிக்கையுடன் குழந்தையை பிறக்கச் செய்தார்.
தனது குழந்தையின் முகத்தைப் பார்த்தபோது, ரமேஷ்வரி கண்ணீர் விட, அந்த குழந்தை அவரது கரத்துடன் விளையாடியது. “இனி நானும் இவளும் வாழ்வோம், சந்தோஷமாக!”
அந்த நாளை ரமேஷ்வரி மரணித்த நாள் என்று நினைவில் கொள்ளவில்லை; வாழ்க்கையை மீண்டும் தொடங்கிய நாள் என்று கொண்டாடினாள்.
கதை எம்மைப் பாடம் படிக்க வைக்கிறது
ஒரு மரணத்தை தாண்டியும் வாழ்கையைப் புதிதாய் தொடங்க முடியும். அதற்குக் கடைசி வாய்ப்பு என்பது எப்போதும் அன்பின் கைகள் என்பது உறுதி
முற்றும்.
போட்டியில் கலந்து கொள்ள விரும்புவோர் இத்திரியை கிளிக் செய்யவும்.
