எழுதியவர்: ஆகாஷ் (வானவன்)
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைப்பு: ஒரு நாள் ஆபாச நடிகரோடு!!
புதுச்சேரியின் மஞ்சள் நிற மாலையில், கடற்கரையின் வெளிச்சமான தரையில், நடந்து கொண்டிருந்தேன். வாழ்க்கை என்னை ஒருவகையில் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியிருந்தது. மனிதர்கள், அவர்களின் அடையாளங்கள், நம் தனிப்பட்ட பார்வைகளின் அடிப்படையில் மனங்களை எவ்வாறு பதிகின்றன என்பதையே யோசித்து கொண்டிருந்தேன்.
கடற்கரையில் ஒரு தனியிடம் பார்த்து அமர்ந்துகொண்டேன். எங்கிருந்து வந்தது என்று தெரியாமல், ஒருவரின் மெதுவான சுவாசம் பக்கத்தில் கேட்டது. தலையைத் திருப்பிப் பார்த்தேன். ஒரு வயதான மனிதர், கையில் பாதி புகைந்த நிலையில் ஒரு சிகரெட், முகத்தில் சோர்வோடு இருந்தார். அவரது பார்வை, கடலலைகளை ஒழுங்கற்றவாறே பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.
அவரின் தோற்றம் மிக சாதாரணமாக இருந்தாலும், ஏதோ வெளிப்படையாக தெரிந்தது. நான் கண்கள் சிமிட்டும் முன்னே அவர் என்னை நோக்கி, மெல்லிய குரலில் கேட்டார், “நீங்கள் என்னை அறியவில்லையா?”
அவரது குரல் எதையோ சுட்டிக்காட்டியதைப் போல் இருந்தது. எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. அவரிடம், “இல்லை சார். யாரென்று தெரியவில்லை” என்றேன்.
அவர் சிரித்தார். ஆனால் அந்தச் சிரிப்பு, மகிழ்ச்சியின் சிரிப்பு அல்ல. அது ஏதோ வேதனையை மறைக்க முயற்சித்தது போலத் தெரிந்தது.
“நான் அகமுகன். முன்னாள் ஆபாச நடிகன்.”
அந்தக் கணம், என்னிடம் ஏதோ ஒரு கடுமையான உணர்வு வந்தது. அகமுகன்….. இந்தப் பெயர்….. ஏற்கனவே கூகுள் செய்திருந்ததினால் ஒரு காட்சி நினைவில் வந்தது. ஆனால், நேரில் அவரை அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியாதபடி இருந்தது.
அவர் ஒருபோதும் மறக்கமுடியாதவர்களுள் ஒருவர். மக்கள் மனங்களில் ஆழமாக பதிந்தவர். ஆனால் இன்று, அவர் இப்படி என் பக்கத்தில், வெறுமனே சோகமாக அமர்ந்திருக்கிறார். ஆச்சரியம் அடைந்தேன்.
அவர், “நான் அந்த காலத்தில் திடீரென பிரபலமானேன். எல்லோருமே என்னைப் பார்த்து ஆரவாரம் செய்தனர். என்னை அழகியல், அழகாக புனைந்த காட்சியாக எண்ணினர். ஆனால் என்னுடைய வாழ்க்கை அந்தப் பெயரினால் முழுவதும் மாறிவிட்டது. நீங்கள் என்னுடைய சாதனைகளை மட்டுமே நினைத்தீர்கள். ஆனால் நான் சிக்கியதை யாரும் பார்க்கவில்லை” என்றார்.
அவர் சொன்னது உண்மையாகவே இருந்தது. சமூகத்தில் ஒருவர் புகழ் பெற்றுவிட்டால், அவர்கள் மனிதரென்று பாவிக்கவே முடியாத அளவுக்கு அவர்கள் சாதனை மட்டுமே நம் கவனத்தை ஈர்க்கும். அவரின் வெற்றியின் மறுபக்கம் குறித்து மேலோட்டமாக தெரிந்து கொண்டாலும், ஆழமாக சிந்தித்துப் பார்ப்பதில்லை.
“நீங்கள் முதலில் அதில் விளையாடினீர். பிறகு அது உங்களை விளையாடியது, அல்லவா?” என்றேன்.
அகமுகன் சிரித்தார்.
“நான் என்னுடைய இரசிகர்களால் புகழ் பெற்றிருந்தேன். அதேசமயம், இது என் வாழ்க்கையின் பாதை அல்ல என்பதையும் உணர்ந்தேன். எப்போது ஒரு மனிதன் தனது ஆத்மாவைக் கையாள தவறுகிறானோ, அப்போது தான் அந்த ஆத்மா அவனை நோக்கி பழிசொல்லத் தொடங்கும்.”
அவரின் கருத்து நம் அனைவருக்கும் பொருந்துவதாய் உணர்ந்தேன். நாம் எத்தனை முறை நம் உணர்வுகளை, நம் உண்மை அடையாளத்தை புறக்கணிக்கிறோம்? நம் வாழ்க்கையின் அடிப்படை அறங்களை நிறைவேற்றுகின்றோம் என்றால், அதுவே போதுமானதாகத்தான் இருக்கிறதா?
அகமுகன் ஒரு ஆழமான குரலில் தொடர்ந்தார். “மனிதர்கள் என்னை பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் என்னைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. ஆனால், அவர்களின் பார்வைகள் என்னுடைய வாழ்க்கையை மெய்யாக மாற்றியது. நான் என்னையும் இழந்தேன், என் அடையாளத்தை விடுத்தேன்.
உடல் மட்டுமே என் அடையாளமாகிவிட்டது. உள் அடையாளம் உங்களுடையது அல்ல என்றால், எவ்வளவு வெற்றிகளும் வெறும் காற்றாகவே இருக்கும்.”
அவரது வார்த்தைகள் என் மனதில் காற்றோட்டமாய் ஓடின. நம்முடைய வாழ்க்கையில் வெற்றிகள் வெறும் வெளிப்படையாகும். நாம் எவ்வளவு உள் அடையாளத்தை நம் பார்வையில் சுமந்தாலும், சமூகத்தின் பார்வைகள் எவ்வாறு நம்மைப் பாதிக்கின்றன என்பதைக் காட்டியது. அவரின் அடையாளம், சாதனைகள் அனைத்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட கோணத்தில் சிக்கிக்கொண்டது. அவரின் உட்புற வாழ்க்கை, ஆழமாக வலிக்கத்தான் தொடங்கியது.
“இப்போது நீங்கள் எப்படி இதிலிருந்து மீள்கிறீர்கள்?” என்றேன்.
அவர் சிறிது திகைத்தார். “நான் மீளுகிறேன் என்றால் அது ஒரு பொய். மனிதன் வாழ்க்கையில் ஒரு நிலையிலிருந்து மற்றொரு நிலைக்குச் செல்லும் போது, அவரின் பரிசீலனைகள் கூட மாறும். நான் சிக்கியுள்ளேன். என்னுடைய வாழ்வு ஓர் எண்ணம். அந்த எண்ணத்தை மாற்றியமைப்பதற்கு என்னிடம் தைரியம் இல்லை.”
அகமுகன் தனது முந்தைய சாதனைகள் அனைத்தையும் ஒருவிதமாக நிதானித்து விட்டார். வாழ்க்கையின் வெற்றிகள், தோல்விகள் அனைத்தும் நம் மனதில் எவ்வாறு ஏற்றுக் கொள்ளப்படுகின்றன என்பதையும், நாம் அதை எவ்வாறு கையாள்வது என்பதையும் கற்றுத்தந்தார்.
முற்றும்.
போட்டியில் கலந்து கொள்ள விரும்புவோர் இத்திரியை கிளிக் செய்யவும்.
