எழுதியவர்: இ.தி.ஹேமமாலினி
காதல்
“அழகிய கடற்கரை கிராமம். நீல நிற கடல் அலைகள் கரை வந்து தழுவும் ஓசை எப்போதும் கேட்டுக்கொண்டே இருக்க..
“வெண்மையான மணல் பரப்பில் சூரியனின் ஒளி முத்துக்களைப் போல மின்ன..
இந்த அமைதியான கிராமத்தில் வாழ்ந்தாள் யாழினி. துறுதுறுவென இருக்கும் யாழினிக்குக் கவிதைகள் எழுதுவதில் அலாதி பிரியம்.
“காதல் பற்றிய கவிதைகளை அவள் அதிகமாக எழுதுவாள், ஆனால் அவளது வாழ்வில் இன்னும் காதல் மலர்ந்திருக்கவில்லை..
“ஒரு நாள், யாழினி கடற்கரையில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தாள். அப்போது, அலைகளால் அடித்து வரப்பட்ட ஒரு வினோதமான பொருளைப் பார்த்தாள்.
“அது ஒரு சிறிய புத்தகம். தங்க நிறத்தில் பட்டு போன்ற அட்டையுடன் இருந்தது. புத்தகத்தின் நடுவில், வெள்ளி நிறத்தில் இரண்டு கைகள் ஒன்றை ஒன்று பிடித்திருப்பது போன்ற ஒரு சின்னம் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.
அது அவள் கண்ணுக்கு மட்டும் தெரியும் படி..
“யாழினி அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்துப் பார்த்தாள். அது ஈரப்பதமாக இருந்தாலும், ஏனோ அவளை மிகவும் கவர்ந்தது..
“வீட்டிற்கு வந்ததும், யாழினி அந்தப் புத்தகத்தைத் துணியால் துடைத்துவிட்டு திறந்தாள். அதன் பக்கங்கள் வெண்மையாக இருந்தன.
” ஆனால், அதில் எந்த எழுத்துக்களோ, படங்களோ இல்லை. ஏமாற்றத்துடன் புத்தகத்தை மூடி வைக்கப் போனாள். அப்போது, அவளுக்குள் ஒரு மெல்லிய குரல் கேட்டது போலிருந்தது. “உன் இதயத்தைத் திறந்து பார்,” என்று அந்தக் குரல் கூறியது போல் இருந்தது.
“யாழினி மீண்டும் புத்தகத்தைத் திறந்தாள். ஆச்சரியம்! அந்த வெற்றுப் பக்கத்தில் மெல்ல மெல்ல எழுத்துக்கள் தோன்றத் தொடங்கின. “உனக்காக ஒரு இதயம் காத்துக் கொண்டிருக்கிறது,” என்று அந்த முதல் வரி கூறியது. யாழினிக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை.
“அடுத்தடுத்த நாட்களில், அந்தப் புத்தகம் யாழினிக்கு ஒரு விசித்திரமான தோழியாக மாறியது.
“ஒவ்வொரு முறை அவள் திறக்கும்போதும், காதல் பற்றிய புதிய புதிய வரிகள் அதில் தோன்றும். ‘காதல் ஒரு மென்மையான உணர்வு’, ‘உண்மையான காதல் ஒருபோதும் முடிவதில்லை’, ‘காதல் உன்னை முழுமையாக்கும்’ போன்ற வரிகள் அவளது மனதை வருடின.
அதே கிராமத்தில் வாழ்ந்தான் ஒரு இளைஞன். பெயர் வருண். அமைதியானவன், எல்லோரிடமும் அன்பாகப் பழகுபவன். அவனுக்குப் புகைப்படங்கள் எடுப்பதில் ஆர்வம் அதிகம்.
“கடற்கரையின் அழகையும், கிராமத்து மக்களின் சந்தோஷத்தையும் அவன் தனது கேமராவில் பதிவு செய்வான். யாழினியும் வருணும் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்திருந்தாலும், அவ்வளவாகப் பேசியதில்லை.
“ஒரு நாள், யாழினி அந்த மாயப் புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அதில் ஒரு வாசகம் வந்தது: “நீ யாரை நினைக்கிறாயோ, அவர்கள் உன் அருகில் வருவார்கள்.” அன்று முதல், யாழினி அடிக்கடி வருணைப் பற்றி நினைக்கத் தொடங்கினாள்.
அவனது புன்னகை, அவனது கனிவான பேச்சு எல்லாமே அவளை ஈர்த்தன.
மறுநாள், யாழினி கடற்கரையில் கவிதை எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். “அப்போது, வருண் அங்கு வந்தான். அவன் சில அழகான புகைப்படங்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“அவர்கள் இருவரும் பேசத் தொடங்கினார்கள். நேரம் போனதே தெரியாமல் மணிக்கணக்கில் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அன்றுதான் யாழினி உணர்ந்தாள், வருணை அவள் காதலிக்கிறாள் என்று.
“அப்போது, அவள் கையில் இருந்த தங்க நிற மாயப் புத்தகம் மெல்ல ஒளிரத் தொடங்கியது. யாழினி புத்தகத்தைப் பார்த்தாள்.
“அதில் வருணின் முகம் மெல்ல மெல்ல தோன்றியது. அதே நேரத்தில், வருணும் யாழினியைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். “அவர்கள் இருவரின் கண்களிலும் காதல் மலர்ந்தது.
அந்த மாயப் புத்தகம் அவர்களுக்குள் இருந்த காதலை உணர வைத்தது. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துகொள்ளவும், நேசிக்கவும் அது ஒரு பாலமாக அமைந்தது.
“நாட்கள் செல்லச் செல்ல, யாழினியும் வருணும் ஒருவரையொருவர் ஆழமாக காதலிக்கத் தொடங்கினார்கள்.
கடற்கரையும், அந்த தங்க நிற மாயப் புத்தகமும் அவர்களின் காதலுக்கு சாட்சியாக இருந்தன. ஒருநாள், யாழினி அந்தப் புத்தகத்தைத் திறந்தாள்.
அதன் பக்கங்கள் மீண்டும் வெண்மையாக இருந்தன. அவள் புன்னகைத்தாள். அவளது காதல் மலர்ந்தவுடன், அந்தப் புத்தகத்தின் வேலை முடிந்துவிட்டது.
“யாழினியும் வருணும் திருமணம் செய்து கொண்டனர். அவர்கள் அந்த அழகிய கடற்கரை கிராமத்தில் சந்தோஷமாக வாழ்ந்தார்கள். அவர்களின் காதல், அந்த கிராமத்துக்கே ஒரு அழகு சேர்த்தது.
அந்த தங்க நிற மாயப் புத்தகம் ஒருவேளை வேறு ஒரு காதலிக்காக காத்திருக்கலாம். ஆனால், யாழினியும் வருணும் தங்கள் காதலால் அந்த கடற்கரை கிராமத்தை என்றென்றும் அழகாக்கி வைத்திருந்தார்கள்..
“யாழினியும் வருணும் தங்கள் திருமணத்திற்குப் பிறகு, அந்த கடற்கரை கிராமத்தில் ஒரு அழகான வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொண்டார்கள்.
“வருண் யாழினியின் கவிதைகளுக்கு ரசிகனாகவும், யாழினி வருணின் புகைப்படங்களுக்கு விமர்சகராகவும் இருந்தார்கள்.
அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஊக்கமளித்து, தங்கள் கலைகளில் மேலும் சிறந்து விளங்கினார்கள்.
“அவர்கள் கடற்கரையில் மணல் வீடுகள் கட்டி விளையாடுவது, படகில் சென்று மீன் பிடிப்பது, இரவில் நட்சத்திரங்களைப் பார்த்து கவிதைகள் சொல்வது என ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு கொண்டாட்டமாக இருந்தது. அவர்களின் அன்பு, கிராமத்து மக்கள் மத்தியிலும் ஒரு நல்லுறவை ஏற்படுத்தியது.
யாழினியும் வருணும் எல்லோரிடமும் அன்பாகப் பழகியதால், அவர்களும் இந்த தம்பதியை மிகவும் நேசித்தனர்.
ஒருமுறை, யாழினி உடல்நலமில்லாமல் இருந்தாள். வருண் அவளை ஒரு குழந்தையைப் போல் கவனித்துக் கொண்டான்.
அவளுக்குப் பிடித்த உணவுகளை சமைத்துக் கொடுத்தான், அவளுக்காக கவிதைகள் படித்தான்.
வருணின் அன்பான கவனிப்பால் யாழினி விரைவில் குணமடைந்தாள். அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே இருந்த காதல், துன்ப நேரங்களிலும் அவர்களைப் பிரிக்க முடியாத பந்தமாக இருந்தது.
வருண் எடுத்த கடற்கரை மற்றும் கிராமத்து மக்களின் புகைப்படங்கள் ஒரு கண்காட்சியில் வைக்கப்பட்டன.
யாழினியின் கவிதைகள் ஒரு தொகுப்பாக வெளியிடப்பட்டன. அவர்கள் இருவருமே தங்கள் துறைகளில் வெற்றி பெற்றார்கள்.
இதற்கு காரணம் மாய புத்தகம் தான் என்று நம்பினார்கள்!
முற்றும்.
போட்டியில் கலந்து கொள்ள விரும்புவோர் இத்திரியை கிளிக் செய்யவும்.
