எழுதியவர்: இ டி.ஹேமமாலினி
அழகிய நீல நிற ஆகாயம். அதில் மெதுவாக நகரும் வெண் மேகங்கள். கீழே, மரகதப் பச்சைப் போர்வை போர்த்தியது போல பரந்து விரிந்த வயல்வெளிகள்.
அந்த வயல்களின் நடுவே, அமைதியாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது ஒரு சிறிய நதி.
அதன் தெளிந்த நீரில் சூரியனின் பொற்கதிர்கள் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தன.
நதிக்கரையின் ஓரத்தில், அடர்த்தியான ஆலமரங்கள் சூழ்ந்த ஒரு சிறிய கிராமம் அமைந்திருந்தது.
அந்தக் கிராமத்தின் பெயர் ‘அமுதபுரம்’. பெயருக்கு ஏற்றார் போலவே, அந்த ஊர் அமைதியும் ஆனந்தமும் நிறைந்திருந்தது.
அமுதபுரத்தில் வாழ்ந்தான் ஒரு இளைஞன். பெயர் சினேகன்,
சுறுசுறுப்பானவன், அறிவாளி. ஆனால், அவனுக்குள் ஒரு தேடல் இருந்தது. ‘வாழ்க்கையின் உண்மையான அர்த்தம் என்ன?’, ‘மெய்யான ஞானம் என்றால் என்ன?’ என்ற கேள்விகள் அவனை அரித்துக்கொண்டே இருந்தன.
படித்த புத்தகங்களோ, கேட்டறிந்த ஞானியர் உரைகளோ அவனது தாகத்தை முழுமையாகத் தணிக்கவில்லை.
ஒரு நாள், சினேகன் நதிக்கரையில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தான். அப்போது, அடர்ந்த மரங்களின் வேர்களுக்கு இடையே ஏதோ ஒரு பொருள் மின்னியதைப் பார்த்தான். ஆர்வத்துடன் நெருங்கிப் பார்த்தான்.
அது ஒரு பழைய புத்தகம். அதன் தோல் கட்டமைப்பு தங்க நிறத்தில் இருந்தது.
புத்தகத்தின் நடுவில், தங்க நிறத்தில் வினோதமான எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன.
“சினேகன் அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்துப் பார்த்தான். அது மிகவும் கனமாக இருந்தது.
வீட்டிற்கு வந்ததும், சினேகன் அந்தப் புத்தகத்தைத் திறந்து பார்த்தான்.
அதன் பக்கங்கள் மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்தன. ஆனால், அதில் எழுதப்பட்டிருந்த எழுத்துக்கள் அவனுக்குப் புரியவில்லை.
அவை எந்த மொழியைச் சேர்ந்தவை என்று அவனால் யூகிக்க முடியவில்லை.
“ஏமாற்றத்துடன் புத்தகத்தை மூடி வைத்தான்.
அன்று இரவு, சினேகனுக்கு ஒரு வினோதமான கனவு வந்தது.
அந்தக் கனவில், அந்தப் புத்தகம் ஒளிர்ந்தது. புத்தகத்தின் தங்க நிற எழுத்துக்கள் மின்னின. அப்போது, ஒரு வயதான முனிவர் அவன் முன் தோன்றினார்…
வெண்மையான தாடியும், ஒளி பொருந்திய கண்களும் கொண்ட அந்த முனிவர் மெல்லிய குரலில் பேசினார், “அந்தப் புத்தகம் சாதாரணமானதல்ல குழந்தாய். அது மெய்ஞானத்தின் பொக்கிஷம்.
அதன் ரகசியத்தைப் புரிந்துகொண்டால், நீ தேடும் விடை உனக்குக் கிடைக்கும்.”
திடுக்கிட்டு எழுந்தான் சினேகன். கனவின் தாக்கம் அவனை விட்டு அகலவில்லை. உடனே, அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்துப் பார்த்தான்.
“முன்பு புரியாதிருந்த எழுத்துக்கள் இப்போது ஏதோ ஒரு விதமாக அவனுக்குள் ஊடுருவுவது போல இருந்தது.
“அவன் மெதுவாக ஒரு பக்கத்தைத் திருப்ப முயன்றான். ஆச்சரியம்! அந்தப் பக்கம் தானாகவே அடுத்தப் பக்கத்திற்கு மாறியது.
புத்தகத்தின் ஒவ்வொரு பக்கமும் ஒரு புதிய உலகத்தை அவனுக்குக் காட்டியது.
“படங்கள் இல்லை, வெறும் எழுத்துக்கள் மட்டுமே இருந்தன. ஆனால், அந்த எழுத்துக்கள் சினேகனின் மனத்திரையில் காட்சிகளாக விரிந்தன.
ஒரு பக்கத்தில், ஒருவன் பேராசையின் காரணமாகத் துன்பப்படுவதைக் கண்டான். அடுத்தப் பக்கத்தில், தன்னலமின்றி சேவை செய்பவனின் முகத்தில் தெரியும் அமைதியைக் கண்டான்.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அந்தப் புத்தகம் சினேகனுக்கு ஒரு வழிகாட்டியாக மாறியது.
புத்தகத்தின் ஒவ்வொரு வரியும் அவனுக்குள் புதிய புரிதல்களை ஏற்படுத்தியது. ‘கோபம் அழிவை உண்டாக்கும்’, ‘பொறுமை உயர்வைத் தரும்’, ‘அன்பு எல்லாவற்றையும் வெல்லும்’ போன்ற எளிய, ஆனால் ஆழமான உண்மைகளை அவன் உணரத் தொடங்கினான்.
“ஒரு நாள், அந்தப் புத்தகத்தில் ஒரு விசித்திரமான வாசகம் இருந்தது
உனக்குள்ளேயே ஒளிந்திருக்கும் உண்மையை நீ எப்போது உணர்கிறாயோ, அப்போது இந்தப் புத்தகம் மறைந்துவிடும்.” இந்த வாசகம் வேலனை ஆழமாக சிந்திக்க வைத்தது.
“அவன் தன்னைத்தானே ஆராயத் தொடங்கினான். தனது எண்ணங்களையும், செயல்களையும் கூர்ந்து கவனிக்க ஆரம்பித்தான்.
“மெல்ல மெல்ல, அவனுக்குள் இருந்த அறியாமை விலகத் தொடங்கியது.
“பிறர் மீது அவன் கொண்டிருந்த வெறுப்பு மறைந்தது. எல்லாவற்றையும் சமமாகப் பார்க்கும் மனப்பான்மை அவனுக்குள் வளர்ந்தது.
ஒருநாள், சினேகன் அமைதியாக ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்து தியானம் செய்து கொண்டிருந்தான்.
அப்போது, அவனுக்குள் ஒரு பேரொளி பரவுவதை உணர்ந்தான். ‘நான் யார்?’, ‘இந்த உலகம் என்ன?’ என்ற கேள்விகளுக்கு அவனுக்குள் இருந்தே பதில்கள் வந்தன.
“அதுவரை அவன் தேடிய மெய்ஞானம் அவனுக்குள்ளேயே இருப்பதை அவன் உணர்ந்தான்.
திடீரென்று, அவன் கையில் இருந்த மாயப் புத்தகம் மறைந்துவிட்டது சினேகன் வருத்தப்படவில்லை. மாறாக, அவன் இதயம் அமைதியால் நிறைந்திருந்தது.
“அந்தப் புத்தகம் அவனுக்கு வழிகாட்டியாக இருந்தது. இப்போது, அந்த வழிகாட்டுதல் அவனுக்குள்ளேயே ஒளிர்வதை அவன் உணர்ந்தான்.
“அன்று முதல், வேலன் ஒரு ஞானியாக மாறினான். அவன் பேசும் ஒவ்வொரு சொல்லிலும் மெய்ஞானம் ஒளிர்ந்தது.
“அமுதபுரத்து மக்கள் அவனிடம் வந்து தங்கள் சந்தேகங்களைக் கேட்டறிந்தனர்.
“சினேகன் தான் கற்றறிந்த உண்மைகளை அவர்களுக்கு எளிய முறையில் விளக்கினான். பேராசை, பொறாமை, கோபம் போன்ற தீய குணங்களைத் துறந்து, அன்பு, கருணை, பொறுமை போன்ற நற்குணங்களை வளர்த்துக் கொள்ளுமாறு அறிவுரை கூறினான்.
அமுதபுரம் முன்பு இருந்ததை விட இப்போது மேலும் அமைதியானது. ஒவ்வொருவர் முகத்திலும் ஒருவித சாந்தம் குடி கொண்டிருந்தது.
“சினேகன் காட்டிய வழியில் அங்குள்ள மக்கள் நடக்கத் தொடங்கினர்.
“மாயப் புத்தகம் வந்தடைந்தது ஒரு அற்புத நிகழ்வு.
“அந்தப் புத்தகம் மறைந்தது இன்னொரு அற்புதம். ஆனால், அந்த அற்புதங்களுக்கு எல்லாம் மேலான அற்புதம், சினேகன் தனக்குள்ளிருந்த மெய்ஞானத்தை உணர்ந்தது.
“அந்த ஞானம், அமுதபுரத்து மக்களின் வாழ்க்கையையும் ஒளிமயமாக்கியது.
காலம் கடந்தது. சினேகன் ஒரு பெரிய ஞானியாகப் போற்றப்பட்டான். !
முற்றும்.
போட்டியில் கலந்து கொள்ள விரும்புவோர் இத்திரியை கிளிக் செய்யவும்.
