படம் பார்த்து கவி: நிலவுக்கு

நிலவுக்கு நட்பான நிலத்துக் குழந்தையாக
மிளிரும் மஞ்சள் மேனியுடன்
வானின்  வெயிலில் மண்ணுக்குள் கனிந்து உருகி
மௌனமாய் கிடக்கும் பேரிச்சம் பழம்
வயலில் மடிந்து வாசல் தேடி
வெந்நிலையில் வெந்து நாறும்
வீதியோரத்தில் விரிக்கும்
கூடைப்பரப்பில்
காற்றோடு வீசிய   பழ வாசனை
சுடு வெயிலிலும் சுவை இழக்காது
உணவில் சிறு துண்டாக உரித்துத்  தந்த
பாட்டி, அம்மாவின் கைகள் படைத்த சுவையை
மண் மணத்தோடு கலந்து
மதுரம் பரக்கும் நினைவுகள்
வாழ்க்கை  புளிப்போடு கூடிய
இனிப்பே…
மறக்க முடியாத சுவை
மறைந்து விட்ட நாட்களில்… பேரிச்சத்தின் பல பரிமாணத்தில்
பழச்சுவையான கவிதைதான்

நா.பத்மாவதி